bekleme modundayım sanki.
herşeyi askıya aldım. iş ve spor dışında hiç ama hiç birşey yok hayatımda. işimde emeğimin karşılığını başarı olarak aldıkça hayatımın çoğunu iş haline getirdim sanırım. özellikle türkiye'de olduğum zamanlarda bazen de otellerde sıkı spor yaparak bedenimi mutlu etmeye çalışıyorum. bedenimi bilmem ama ruhumu iyi hissediyor bu. yaş ilerledikçe daha zinde olmak, daha güzel görünmek güzel birşey haline geliyor.
ama bazen bunlar yetmiyor, arkadaş ve dostlarla vakit geçirmek yetmiyor, ailenin yanına kaçıp anne yemeği yemek yetmiyor. insan sevmek istiyor, sevilmek istiyor. bi beklenti bi endişe olmadan sevmek ve sevilmek. hesap kitap yapmadan. terkedilirim korkularına kapılmadan. sanki hayat sonsuzmuş gibi ve tamamı onunlaymış gibi sevmek.
bunun imkansızlığını en iyi bilenlerden biriyim yada bu ciddi işler benim için imkansız diyeyim. kabullendim aslında. kendimle yetiniyor gibiyim ama işte aklım karışıyor arada. acaba yine yeniden denesem olur mu diye sormaktan kendimi alamıyorum.
çok sevmek istiyorum aslında. hani iki gün sonra biteceğini bilsem bile deliler gibi sevmek, o iki güne yılları sığdırmak falan. saçma belki, ama benim hissettiklerim.
özetle bekleme modundan çıkmak istiyorum. ama buna tek başıma cesaret edemiyorum. biri elimden tutup çıkarmazsa öyle kalacağım hep. çünkü kolay olan beklemek sonuçta.
foto: javaforlife.com
