bir yandan aramasını sabırla beklerken bi yandanda yalnız olduğum fikrine alıştırıyorum kendimi. böyle bi çaba içinde olduğumu bilmek bile canımı sıkıyor. bu kadarmı çabuk vazgeçtim diye kızıyorum kendime. ama aslında vazgeçtiğim bişey yok. sadece ısrarcı olmak istemiyorum. hep hatalıymış gibi davranmak özür dilemek ve üstünede acı çekmek doğru gelmiyor artık. işte geriyede bi beklemek bide alışmak kalıyor. tabi bu beklemek de ne zamana kadar bilmiyorum. hani ona çok alışmıştım. ayrı şehirdeydik ama varlığını bilmek, telefonda sesini duymak falan çok güzeldi. çok özeldi. şuan bunlardan uzağım. ne kadar uzak kalacağıma dair bi fikrim yok bide. işte bu canımı acıtıyor.yinede iyiyim aslında. kendimden bile beklemediğim derecede dirençliyim. inkar edilecek bişey yok, onu özlüyorum. ama yapacak bişeyim yok şu aşamada. sadece bi adım atmasını bekliyorum, koşarak ona gitmek için.
Bu ruh hali o kadar tanıdık ki bana .Bekledim ama döndü,ne oldu peki kocaman bir hiç.Bazı insanlar çok ayrıdır senin için ama bilirsin ki bu dünya da ondan başkası yakamaz canını.Ben bugün kurtulduğumu sanıyorum böyle birinden ama içim..İçim derin içim yangın yeri !!
YanıtlaSilüfff. yine ne oldu size???
YanıtlaSilbence o daha dönmez geri ya :(
YanıtlaSilArasın artık :(
YanıtlaSil"beklediğin telefonun gelmemesini ben iyi biliyorum" diye bir şarkı sözü vardır, bana hep derin iç çektiren...
YanıtlaSil