kaderci bakış

bugün sporu biraz uzattım. önceki bi yazıda the king'in de dediği gibi böyle yaparsam bu süreci daha kolay atlatacağıma inanıyorum bende. normalde uyguladığım programımı bitirmiş masa tenisi oynamak isterken rakip arayan biriyle tanıştım. bankacıymış. hatta adamla ortak bi arkadaşımız bile çıktı. beni dağıttı ama hiç hırs yapmadım. hatta böyle güleryüzlü efendi birine yenildim diye sevindim. adam bana geldiği günleri söyledi, denk gelirsek oynayabileceğimizide. bakalım artık.

biraz önce geldim eve. önceki yazılara yazılmış yorumları okudum bikaç dikkatle. aslında bende sizin gibi düşündüm bazı zamanlarda. bittiğini kabul etmesemde hızla bu sonu görüyordum. sadece umudum vardı. herşeyin farklı olmasını, onun biraz değişmesini bekliyordum ama olmadı. benim olmasını istemediğim ve biçoğunuzun taa uzaklardan gördüğü sonuç gerçekleşti. buna birazda kader diyorum. sonuçta elimden geleni yaptım. hayatımda hiç yapmadığım şeyleride. yinede olmadı işte. belkide bi yorumda dendiği gibi hayatıma girmek isteyipte görmezden geldiğim kişilerin adaleti sağlanmış oldu böylece. sırf kendisine bağlanayım diye benimle yatan ve iki hafta sonunda bi daha görüşmek istemediğimi söylediğim insanların ahı çıktı. kader bu sanırım. adaletin kendiliğinden gerçekleşmesi durumu.

garip ama şuanda iyiyim gerçekten. hani ortada kafamı karıştıracak bi durumda kalmadı, bu biraz hafifletti içimi. artık telefonda birinin sesini duymak için çırpınmak çilesinden kurtuldum. reddedilme korkum kalmadı. özür dilemek zorundada değilim kimseye. neyse ya. ne kadar didikliyorum ben bu hayatı. didiklemekten yaşamanın tadını unutuyorum hatta. nefes alıyorum, veriyorum, sağlıklıyım, kimseye muhtaç değilim, ailem, dostlarım var. bunlar mutlu olmam için yeterli şeyler bence. değil mi.

foto=sportifhareketler.com