kızmak yok

ilişkiler insana benziyo demi. bi çocuk doğar gibi heyecanla başlıyor, devam ediyor, bazen bi hastalık dadanıyor gözgöre göre ölen bi insan gibi bitiyor bazende ani bi kalp krizi gelmiş insan gibi bi anda bitiyor.

hayatımda tatmadığım hisleri yoğun yaşadığım bir ilişkiden yeni çıkmış biri olarak bu gerçeği kabullenmek zor aslında. bu yüzden bazen ahmet hakkında böyle sitem eder gibi konuşasım geliyor yada kızar gibi konuşasım. aslında o suç sayılacak bişey yapmadı. bulunduğu durumda ve sahip olduğu düşünceler içinde hareket etmeye çalıştı. bu yapısını ve benden farklı olduğunu onu tanıdığım ilk günden itibaren biliyodum. ama sevgi öyle bişeyki, farkları yokmuş gibi gösteriyor insana. sevgi varsa farklar aşılabilir gibi geliyor. ama biz aşamadık. daha doğrusu fark dediğimiz şey ilişkinin kendi şekliyle ilgili olunca aşamadık. yinede güzeldi. her anı, her dakikası. o telefondaki sohbetler, o gecenin bi yarısı ankara'dan gelip, iki gün yanımda durup gitmeleri. dokunması, sarılması, öpmesi. bazen sorunlarını paylaşması, bazen beni dinlemesi. gözleri, saçları. heryeri herşeyi güzel bi insandı. hani ileride tekrar iletişim kurarmıyız, arkadaş kalırmıyız bilmiyorum ama hiç görüşmesek bile ona hep minnettar kalacağım. son bi aydır yaşadıklarımızı sadece ona bağlayıp suçlamayacağım. benimde hatalarım oldu, bencil düşündüğüm anlarım oldu. ama hatalara ve farklara rağmen sonuçta iki medeni insan gibi konuşarak ayrıldık enazından.

şimdi onun önünde hep şu bahsettiği evlenmek baba olmak hayalleri var. benimde önümde bomboş günler. gönül işlerinden uzak durmak istiyorum bi süre. belki bi ay, bi yıl, belki daha fazla. sonuçta siparişle birini sevme ihtimali olmayan tiplerdenim. o açıdan kendime güvenim tam :) aslında yalnız olmakta fena bişey değil. hep böyle öcüüden bahseder gibi karalıyorum ama yalnızken insanın canını sıkacak tekşey yalnızlığı oluyor. başka ekstra dertler oluşmuyor. ee bende iyiyim böyle şimdilik.

foto=thelovefish.com