uzak kalınca

ufak ufak atışıyoruz arada. ben de o da az alınganız sanırım. ama işte birine alışmak zaman istiyor. yanyana iken herşey çok güzel ama telefonda çok iyi iletişim kuramıyoruz. bugün telefonda yine ufak bi yanlış anlama sonrası bi iki dakikalık tutukluk yaptım. sonra bana dediki "yanımda iken hiç böyle olmuyor". sustum bişey diyemedim ama sonra "çünkü yanında herşeyi unutuyorum" dedim. o da "iyi o zaman, unut" dedi. gülümsedim o masum cevabı karşısında.

komik ama resmen izlediğim dizilerde bi oyuncu gibi hissediyorum kendimi. hani bu yaşımdan sonra herşeyi bu kadar hırsla ve yoğun bi şekilde yaşayacağım, bikaç dakika içinde 3-5 duyguyu bi anda yaşayabileceğim aklıma gelmezdi. oysa dengeli sayılabilecek biriyim. hatta sakin sayılacak bi yapım var aslında. ama ne bileyim işte, onun yanında olunca herşey siliniyor aklımdan, uzak kalınca da dengede kalamıyorum. sesini duymak istiyorum, sonra sesinden fazlasını istiyor canım. kendime kızıyorum, farketmeden ona da kızıyorum "niye yanımda değilsin ki şuanda" gibisinden. biraz delice gelebilir size ama bu hafta biraz böyleydim ve onu biraz üzdüm sanırım.

onu düşünüyorum durmadan. başını yasladığı omzum yanıyor onu düşündüğümde. sanki gözümü kapasam ordaymış gibi oluyor. elimi uzatsam saçlarına dokunacakmışım gibi oluyor. yoğundu hafta içinde. bi kez görebildim yüzünü. o da yetmedi. bu akşamda görüşemedik. çıldıracağım neredeyse. ya işin asıl garip yanı benim birinin hayatımda olduğu için böyle olmam. tamam ahmet gidince bu tür zor ve ağır şeyler yaşamıştım ama o olanların hepsi mutsuzluktandı. şimdi mutluluktan acı çekiyorum sanki.

neyse sanırım ben yine saçmalıyorum. aslında sarhoş olacak kadar da içmedim ama böyle biraz içimi döktüm buraya yine. umarım "buna da rahat batıyor" deyip gülmezsiniz halime. çünkü ben kendime öyle diyorum yeterince. öyle işte