gitme kal bu şehirde

yakışıklı ile şiddetli bi tartışma yaşadık çarşamba günü. sanırım aramızda olan en şiddetli ve yıkıcı şeydi bugüne kadar.

haftabaşında ona eski bi arkadaşı iş teklifinde bulunmuş. avrupa'da daha önceki çalıştığı ülkeden prestijli bi işyeri ve reddedilemeyecek bi maaş aralığında. bunun kafası karışmış ister istemez. biz bi ara yurtdışında hayat kurmaktan konuşmuştuk ama hani birimizin diğerinden önce gitmek zorunda olması ve o arada ayrılık çekmek ihtimalinden ötürü çok da üstüne gitmemiştik bu planın.

teklif iyi olunca adamlara direkt negatif yanıt dönmemiş. düşüneceğini söylemiş. onun türkiye'ye dönüş sebeplerini de bildiğim için bu fikri bana ilk açtığı anda çılgına döndüm ister istemez. "asla" dedim. önce alttan aldı beni ama tepkimin sertliği değişmeyince o da sertleşti. derken bağırmaya başladık evin içinde. elim ayağım titriyordu en son hatırladığım. ondan hiç duymak istemeyeceğim sözler söyleyerek kapıyı çarpıp çıktı evden. o gece sabahı zor ettim. sonraki gün de bitik bi halde gittim geldim işe. ne o ne ben aradık düne kadar. biraz gurur, biraz sinir işte. ta dün akşama kadar. o aradı, "bi yerde oturup sakin sakin konuşalım" dedi. ben hala aynı sinirle "konuşacak ne var ki, sen kararını vermişsin" diye tersledim. güldü, "olsun bi de senle konuşalım, hem daha cevap dönmedim" dedi. ben o sinirle çoktan evet demiştir diye düşünüyordum. öyle olmadığını duyunca sevindim ister istemez. "tamam" dedim ve buluştuk dün akşam. ikimizde mahçuptuk ve komik ama iki yabancı gibiydik ilk anda. özür diledi kötü sözleri için, sinirle olan bişey olduğunu ve ciddiye almamamı söyledi. buluşmaya gelmeden önce iş teklifine ret maili yazdığını da söyledi. ben sadece "seni seviyorum" dedim sessizce. gözleri doldu o an. sarılmak istedik ama kalabalıkta yapamadık. arabaya kadar tuttuk kendimizi. arabada doya doya sarıldım kokladım, koklandım :)

eve geldiğimde üzerimden 3 ton bi taş kalkmış gibi hafiftim ve daha da önemlisi mutluydum. onun beni ne kadar sevdiğini bi kez daha anladım.

foto=lifehack.org