que sera sera

ahmet istanbul'da. 23 nisan'la üç gün olan tatili değerlendirmek ve ankara'dan uzaklaşmak istemiş. geleceğinden haberim yoktu, zaten o da dayısına geçmiş. sabah erken aradı. benim de bi planım yoktu. buluştuk, biraz geç bi kahvaltı yaptık, sonra cuma namazına gideceğini söyledi. tam ben "kapıda beklerim" diyecekken "sen de gelsene" dedi. şaşırdım tabi. "bilmemki kem küm" derken arada derede ikna etti, abdest aldırdı. camiden içeri girdik sonra, ben istiyorum ki kapı yanı oturayım, namaz bitince hemen kaçayım ama nafile. adam ilerleye ilerleye, insanlardan müsade isteye isteye ikinci sıraya kadar götürdü beni. neyse ezan okundu, hoca yüksek yere çıktı hutbe okuyor. bi ara adamla gözgöze geldik, sanki içimi gördü gibi hissettim. yüzümü döndüm halıya.

bi de namazda bi ara gözlerim doldu. hani bayram namazlarını kılmak bizim ailede bi ritüeldir ve zorunluluktur ama cuma kılmayalı epey olduğunu farkettim. güzel bi andı. tüm sesleri duymamak, gözlerimin önümde olanı bile görmemek, hatta yanımdaki ahmet'i bile unutmak güzeldi. uzun zamandır tanrı'ya bu kadar yakın olduğumu hissetmemiştim.

cuma namazından sonra da gezdik biraz. ihtiyacı varmış gibi alışveriş yaptı o. ben ilk mağazanın kapısında "bugün bişi almıyacağım" diye yemin edince günü kurtardım. akşam yemeğini birlikte yemeği planlarken yengesi aradı yemeğe evde beklediğini, onun için hazırlık yaptığını falan söyledi. ben de ısrarcı olmadım, onu bıraktım eve sonra evime döndüm. "marry and max" diye bi animasyon film izledim. şuanda da etkisindeyim. kendime gelince uyurum sanırım.