ben napıyorum?

napıyorum? napıyorum? napıyorum? napıyorum? napıyorum? napıyorum?
bi saattir bu soruyu soruyorum kendime.

ahmet'le buluşmuştuk sabahtan. dışarıda kahvaltı yaptık. sonra gezelim dedik. arabada radyo çalıyoken ikimizinde çok sevdiği bir şarkı çalmaya başladı. tek kelime etmedik, dinledik. bir ara gözucuyla baktım, ağlamıştı. ondan sonra da sessiz kaldık uzun bi süre. adeta o an ruhlarımız konuştu birbiriyle. daha doğrusu ben öyle hissettim. o an bilinçsiz bir şekilde evin kapısına sürdüm. hani vereceği tepkiyi bile bilmeden yaptım bunu. kapıda durdurdum arabayı. elini tuttum, kendime çektim. gözündeki korkuyu okudum. arabadan çıktım, birkaç saniye tereddüt ettikten sonra o da çıktı. asansöre binerken bile gözgöze gelmedik. kapıyı açtım ellerim titreyerek. içeri girdik, ama ayakkabılarımızı bile çıkaracakken kadar dayanamadık. sanki bir mıknatıs gibi çekildik birbirimize. sarıldık sıkıca. o kadar özlemişimki o sıcaklığını saflığını. ağladım bende. içeri salona geçtik sonra, yanyana birbirimize bakmadan oturduk öyle bi süre. sonra eline dokunmak istedim. ellerimin ellerinde terlemesini istedim. parmaklarımı parmaklarına geçirdim. başımı omzuna yasladım. kalbinin sesini duyuyordum ta omzundan. bir ara saçımı kokladığını hissettim. nefesini hissettim çünkü. o an ne mantığım ne de başka sebepler bana dur diyebilirdi. öyle başım omzunda ölmek istedim. gerçekten hep öyle huzurlu bir anda ölmek istemişimdir çünkü. dua ettim içimden. insan ölmek için dua eder mi. benim gibi bi manyaksa eder. ölmedim ama benzer bişey oldu. uykuya daldım hiç ama hiç uykum yokken. 3 saat kadar uyumuşum öyle oturduğum yerde. uyandığımda yanım boştu. önce rüyamı gördüm diye düşünürken, sonra anladım ahmet'in ben uyurken gittiğini. gitti ama bi yığın soru kaldı kafamda. muhtemelen onun da kafası aynıdır.

ama bunu yaptığıma cidden inanamıyorum. tam herşeyi kendimce düzene koyuyorken arı kovanına çomak soktum resmen, hemde bu sefer onunda kafasını karıştırdım. kendime ne kadar kızsam, küssem az.