alışmak

ben yanında birisiyle uyuyamayan biriyim aslında. bi kızı sevip evliliğe en yakın olduğum zamanlarda bile beni en huzursuz eden sorunlarımdan biriydi bu. zaten sonraki zamanlarda biriyle uyumamı gerektiren özel durumlar pek olmayınca bu tür korkularım da kalmamıştı. ahmet'in herşeyim olduğu günlerde bunu aşmayı denemiştim. ayrı şehirlerde olduğumuzdan nadir biraraya gelsekte ona sarılıp uyumaya çalışıyordum. genellikle o yatağın bi ucunda ben diğer bi ucunda uyanıyorduk. yani çok sevmiş olsam da o durumu kanıksayamadan daha doğrusu o sorunumu çözemeden bitmişti aramızdaki şey. bitmişti demiim de form değiştirdi.

şimdi yakışıklı var hayatımda. herşeyim diyebileceğim kadar çok var hem de. yani gündüz kafamın içinde, akşam gözümün önünde, haftasonu kollarımda dudaklarımda. yaşayamadığımız eksik kalan ne varsa onunla tamamlıyoruz. bunları konuşarak yapmıyoruz tabii "bak şunu da yapmamıştık yapalım" gibi. mesela yukarıda söylediğim olay. birine sarılı uyuma uyanma olayı. buna alıştım artık. hatta acaip bi mutluluk duyuyorum bundan. o zaten bi bebek gibi oluyor uyurken. başını omzuma koyuyor, sarılıyor sıkıca. sıcak nefesini hissediyorum boynumda. yok böyle bi huzur. uyurken aralarda sıçrıyor sanki. rüyada ne görüyorsa, böyle bi yerden düşer gibi oluruz irkiliriz ya. öyle oluyor. bunu hissedince daha bi sıkı sarılıyorum ona. uyanık iken söyleyemeyeceğim güzel sözleri o anlarda söylüyorum. alnından öpüyorum uyandırmayacak şekilde. tenim tenine değsin istiyorum. neyse onu korkutan şeyler, azalsın istiyorum.

bi de ilk defa bi erkeğe "sevgilim" diyorum. buna dilim alışamadı henüz. doğru bi an olup olmadığını bilmesem de hani bazen hislerim coşunca hiçbir kelime yetmeyince kullanıyorum. duyunca gülümsüyor o. ben de gülümsüyorum. işte böyle böyle alışıyorum herşeye. hayatımda eksik kalan şeyleri tamamlıyorum.

foto=jupiterimages.com