gerçekten üzgünüm

şuanda inanılmaz üzgün ve mutsuzum. hem ahmet'in durumu için hem de onu kırdığım için.

iletişimi kesmiştik normalde son olanlardan sonra. hani o da yoluna rahat devam etsin diye aramama kararı almıştım. ama durum düşündüğüm kadar iç açıcı değilmiş. geçen hafta nişanı atmışlar karşılıklı konuşup. 2 gündür de biraz değişiklik olsun diye istanbul'daymış. beni aramamış önce rahatsız olacağımı düşünerek. hani tamam ona kızgınım falan ama böyle bi durumda hayatımda iz bırakan bi insanı dinlemeyecek kadar da vahşi değilim. bugün arayabilmiş.

konuşurken ağlamaya başladı birden, dayanamadım "görüşelim bir yerde konuşalım" dedim. çıktım ofisten işleri yarım bırakarak. arkadaştan rica ettim tamamlasın diye. dediğim yere gittim, oturmuş bekliyordu düşünceli bi şekilde. konuştuk biraz, gözleri kızarmıştı ağlamaktan. sorunları aşamamışlar, ama kararı almayı kız istemiş. biraz daha detaylı anlatınca bu süreçte ahmet'in de hataları olduğunu anladım. ama "hayırlısı olsun" demekle yetindim. normalde yakışıklıyla bu akşam spora gidecektik, onu aradım o arada, geç geleceğimi söyledim. ahmet "o mu" dedi, "evet" dedim. büzdü dudağını, yüzü yeniden düştü. bi tepki vermedim. bikaç dakikalık sessizlikten sonra "kalkalım madem sen de geç kalma" dedi. rest çeker gibi yapınca alttan alıp "yok oturalım biraz daha" diyemedim. "tamam kalkalım" dedim. kalktık, onu dayısının oraya bırakayım dedim. arabada bişeyler mırıldandı. "anlamadım" dedim. "yok bişey" dedi. buna da üstelemeden "tamam" dedim. gerildi bu sefer biraz. bikaç dakika sustuk yeniden. sonra birden sağ elimi tuttu. önce anlam veremedim zaten, tepki de gösteremedim. ama sonra çektim elimi. sessiz sessiz ağlamaya başladı. tutamadım o an kendimi, normalde onu iyi hissettirecek bi konuşma yapmam gerekirdi belki ama öyle olmadı. biraz sert bişekilde yaptığının yanlış olduğunu söylemeye çalıştım. sonuçta mutlu bi düzenim ve hayatım olduğunu vurguladım ve geldiğimiz noktada onun payının büyüklüğünü hatırlattım. dayısının evine daha vardı ama bana inmek istediğini söyledi. "hayır varalım inersin. lütfen böyle yapma" dedim. ama "lütfen durur musun" dedi biraz bağırır gibi. bi hışımla bastım frene ben de. çıktı hemen yüzüme bile bakmadı. vedalaşmadık bile. bastım gaza gittim spora. ne yalan söyliim, çok üzüldüm yaptığıma hatta onu o üzgün durumunda daha da üzdüm diye ağladım bikaç damla. ama keşke biraz empatik olsa bana yaşattıklarından sonra onunla konuşmamı bile iyiniyetim olarak görebilirdi. yok öyle görsün gibi bi çabamda yok ama bu gizli hisleri taşıyan herkes kabul eder ki, insan bu konularda bişey yaşamasa da konuşabileceği güvenebileceği birini istiyor yanında. ben ona bu mesafede kalmaya razıydım ama o tekrar eskisi olsun gibi bi tavır sergiledi. olamaz ki, benim kalbim artık başkası ile dolu. hem de şimdiye kadar hiç olmadığı kadar dolu ve şimdiye kadar hiç olmadığı kadar rayında herşey. bunu o dahil, hatta ailem ve dostlarım dahil, kimsenin bozmasına müsade edemem. kimse kusura bakmasın bu konuda. mutluluk pazarda satılan bişey değil, yolda ikide bir karşılaşılan bişey değil. ben 40 yılın başı böyle bi hazine bulmuşum nasıl vazgeçeyim, nasıl bozulmasına müsade edeyim.

yine de üzgünüm işte. umarım beni anlar.