zor hafta

yazamadım. ama kötü bi haftaydı benim için biçok açıdan. çok sevdiğim bi iş arkadaşım bir müdürle çok fena atıştı. o gerginliğin sonrasında ayrılmaya kadar verdi. konuştuk epey ama ikna edemedik. evde oturmayı göze alarak verdi istifa dilekçesini. neyseki işten ayrılma süresini işletecek bizimkiler, o da o arada bi iş ayarlar. enazından işsiz kalmasın isterim.

yakışıklı ile de görüşemedik haftasonundan bu yana. iki akşam ben meşguldum, sonra da o müsait olmadı. onun evde sorunlar var biraz sanırım. anlatmıyo bana, sordum üsteledim ama söylemiyor. yarın akşam buluşacağız diye planladık.

bu arada ahmet aradı pazar günü. kırgınlığı geçmiş sanırım. hoş ben kıracak bişey yapmadım. sadece beni bıraktığı yerde durmaktan vazgeçtim ve hayatıma devam ettim. sonuçta bana hiç umut vermeyen bi kimseyi yıllarca beklemek gibi bi lüksüm yok. bu hayat benim ve bi kez yaşama hakkım var. neyse bu ayrı bi konu..

uzuuuuun bi telefon konuşmamız oldu. tüm detayları burada paylaşırsam bi de buna alınıp gönül koyabilir diye kısa geçeceğim. hem ona da ayna olur o kadar lafından çıkardığım sonuçlar. öncelikle kafası karmaşık ve mutsuz. kafasındaki karmaşıklığın sebeplerinden biri olduğumu düşünüp hayatından her şekilde çıkmayı düşündüğüm olmuştu zaman zaman. ama bu son konuşmamızdan sonra bunun gerekliliğine daha da inandım. özellikle bu blogu bulması sonrası ve onunla olduğum zamanlarda yazdıklarımı okuması falan iyice karıştırmış kafasını. şuanda hayatımda olanların ve yazdıklarımın da etkisi var tabii. birini böylesine sevip hayatımı ona endekslemem onun kafasındaki soruları iyice çoğaltmış. bana yakışıklıyı kıskandığını bile söyledi.

tek yapabildiğim onu dinlemek oldu. zaten fazlasına da tahammülüm yok artık. ben artık deli sevdiği biri olan ve onun tarafından sevilen bi adamım. kafamı geçmişte kalması gereken detaylarla yormak lüksüm yok. gücümü enerjimi sevgilime ayırmak istiyorum. zamanım onunla geçsin istiyorum. bu konuda da samimi ve netim.

foto=flickr, nagatobimaru