samimiyet ve gerçeklik

blog yazmaya başladığım günleri hatırlıyorum da, ne b.ktandı herşey. bi kız tarafından sebepsiz şekilde terkedilmiş ve önüne gelen erkek yada kadınla yatabilen biri olma yolunda hızla ilerliyordum. arasıra aynada kendime bakıp "sen bu değilsin" dediğim oluyordu ama duygusal yoksunluğumu cinsel doygunlukla kapatmak daha kolay geldiğinden dolayı çok da yüzleşemiyordum kendimle. ama bu umarsız durum çok sürmedi. bi şekilde bişeyler belki de taa annemin ben bebekken kulağıma üflediği bişeyler bana yanlış yaptığımı söyledi ve beni gerçek bi arayışa itti.

o zamanlardan bu zamana çok şey oldu bitti hayatımda. girenler çıkanlar teğet geçenler üzenler üzdüklerim vesaire. şimdi bunlar değil beni düşündüren. sadece geldiğim nokta ile ilgiliyim. endişelerim yada mutluluklarım şuan için. zaten bunu siz de farketmişinizdir. tabii bi kurgu olarak görüp okumuyorsanız. haa öyle de algılanabilir. buna saygı duyarım.

açıkçası ben de böyle bi bloga denk gelsem bundan bikaç yıl öncesinde, ben de inandırıcı bulmazdım. ama yine de samimiyetsiz olduğunu düşünmemiştim yazdıklarımın. tamam gündelik dialoglarımın sadece bazı cümlelerini seçip paylaştığım için bazen çok edebi gibi görünebilir yazdıklarım ama samimiyetsiz olduğunu hiç düşünmemiştim. yazdıklarımın bir kızın düşüncelerine benzemesi ya da blogun sosyal bir çalışma gibi görünmesi de yine garipsediğim benzetmeler. bi önceki yazıdaki yorumları okurken kendimi sorguladım yine de. çıkardığım sonuçlar bana kalsın tabi.

neyse, kimseye kızmadım. aksine bu blogta hakaret etmeden tartışılabildiğini görüdğüm için mutlu oldum. tartışılan gerçekliğim ve samimiyetim olsa da.