benim

dün akşam gitti misafirlerim. hemen sonrasında yakışıklıyı alıp dışarı çıktım. oturduk bi yerlerde, nefes aldık. dönüşte biraz gıcıklık yaptım, mado'nun önünden geçerken dondurma aldırmadım, sinir oldu surat falan yaptı biraz. arkadaşına durumumuzu anlatmasının cezasını da böyle basit bi şekilde vermiş oldum. söylemedim bu sana ceza diye ama içimde bi ohh duydum :)

sonrası hasret gidermekle geçti. nerdeyse bi haftadır sarılamamıştık birbirimize. sabaha doğru uyuduk :) daha doğrusu ben sabaha doğru uyudum. o saat 3 gibi daldı uykuya, ben gündüzden de uyumuştum diye bi dizimde sevgilim, bi dizimde notebook, takıldım 5e kadar falan. aralarda saçlarını okşayıp "sevgilim" dedikçe, uykuda bile yüzü gülüyordu. garip bişey işte :)

kocaman bi insan var yanında, sana ait. sen ona aitsin. sanırım ilk defa bu hissi yaşıyorum. bakınca "benim" diyebilmek hissini. arada mahremin kalmamasını. hani bunu hemcinsimle yaşamak tarafını geçiyorum, böyle bişeyi tatmak bile tanrının büyük bi lütfu bence. ben normalde yalnızlığı da seven biriyken, şimdi bu adam olmadan nefes bile alamıyorum. geçmiş ilişkilerimde ilişkinin ortasında bile azıcık yalnızlık isterdim, şimdi hiiiç böyle bişeye ihtiyaç duymuyorum. gelse, yanımda 24 saat kalsa "off" demem. hatta yanımda 24 saat kalacağı hayaller planlar kuruyorum kafamda. bu bile büyük bi lütuf gerçekten. hayal kurulabilecek plan yapılabilecek birinin olması.

umarım herkes bu hissi hiç bitmemecesine yaşar.

iyi pazarlar.

foto=flickr, supernenek