vazgeçilememek yalanı

ahmet ciddi bi ilişkiye başlamış :)
duyunca ilk anda buruk bi his oldu içimde ama sonra aklım yerine oturunca mutlu oldum. tabii vazgeçilmiş olduğumu çok önceden bilsemde kabullenememiştim henüz. içten içe hayatında kimsenin olmaması beni hala özel hissediyordu :) bu son duyduklarımla kendime geldiğim iyi oldu.

zaten bu ara acaip umarsız, güçlü ve umut dolu hissediyorum kendimi. şems'in tekrar sessizliğe gömülmesi bile moralimi bozmuyor. sanırım artık herkes bana ne kadar yakın olmak istiyorsa o kadar yakınım insanlara. yorumlarda yazıldığı gibi ayılıp bayılmıyorum insanlara. hayatı birazda yüzeysel ele almak lazım, aşırı ciddiye almamak lazım belkide.

bu arada bizim izmirli geçen gün işle ilgili benden yardım istedi. daha öncede istemişti. bu yüzden bana olan yakınlığının iş olayları için olduğunu düşündüm. hatta araya ciddi ciddi mesafe koymaya karar vermiştim, işini hallettikten sonra da hayatından tamamen çekilmeye. ta bu akşama beni arayana kadar. yine bi iş için ona referans olmamı ister falan diye beklerken başka bişey anlattı ve fikrimi almak istedi. kendisiyle ilgili özel bişeyi. bunu ailesiyle bile paylaşmazken bana anlatıp rahatlamak istemesi ilginç geldi. belkide önyargılı davrandım kız hakkında.

bunlar dışında spor yapıyorum bol bol. yaptıkçada mutlu oluyorum sanki. kazadan sonra daha iyi anladım nefes alabilmek, yürüyebilmek, görebilmek, duyabilmek harika şeyler. kendimi başlayıp biten yada başlamadan biten şeyler için üzüp bu sağlığımı bozmak istemiyorum. sonuçta hayat devam ediyor herkes için. ahmet için devam ettiği gibi.

foto=flickr, bart ebbekink