yeniden başlasın.......

bugün sabah servise gittim aldım arabayı. ordan da işe gittim. bi haftalık aradan sonra. annem de bugün ayakladığımı görünce yarın eve gideceğini söyledi. ramazan başlıyo ya.. yarın sabahtan onları bırakacağım terminale, ordan yine işe geçeceğim.

açıkçası ben tam onlara alışmışken yine yalnız kalacağım düşüncesi garip hissettirdi. kazanın bende bıraktığı bi ferahlama da var aslında. sanki bir hediye almış yada bi şans elde etmiş gibi hissediyorum. sırf bu histen dolayı hayatımla ilgili ciddi bi karar almak gibi bişey yok ama denemek istediğim şeyler var. öncelikle kendimle ve insanlarla ilgili önyargılarımdan kurtulmam lazım biraz. çok fazla duvar örmüşüm, çok fazla kural koymuşum kendime ve çevreme. bi kere bunlardan yavaş yavaş kurtulmam lazım.

mesela şu bizim ex-stajyerin arkadaşı olan kızı aramayı düşünüyorum. o gün fikir almak için beni aradığında ucuz bi tip olduğunu düşünmüştüm önce. ama sanırım günahını almışım kızın. hem buluşmamızda gayet düzgün tavrı, hem de o günden sonra bi kere bile beni aramaması aklıma takıldı. aslında ben de "kaçan kovalanır" kuralı pek işlemiyor. yani gerçekten sevmişsem durum değişir tabi ama normalde giden birine kal demeyen biriyim. bu iyi bişey diye söylemiyorum ama öyleyim. kendimi biliyorum. bu kızı arama isteğime gelince, aramızda 9 hatta nerdeyse 10 yaş farka rağmen onu tanımadan diğerleri gibi aklımdan atmak istemiyorum. çünkü kadınlara karşı erkeklere olduğumdan daha fazla şekilciyim. bu yüzden bi kadının gözüme hem görsel olarak hem de huy olarak hoş görünmesi nadir olan bişeydir. bu kızda sanki bunu hissettim. o yüzden enazından bikaç kez daha buluşmak istiyorum. gerçi kıza sormadım bile erkek arkadaşı var mı diye. buluşunca uygun bi şekilde sorarım artık.

şimdilik ben yavaştan içeri geçeyim de annemle kardeşimle geçireyim kalan zamanı. çünkü yarın bu ev çok sessiz olacak ve ben bu iki güzel sesi çook arayacağım. hem yarın bugünden ve geçmişten çok farklı olacak. umarım.

foto=flickr, rorro