hayatının içinde

hani iyi bişeye niyetlenirsinizde 40 mani çıkarya, dün de öyle oldu. akşama doğru benle ilgisi olmayan bi işten dolayı mesai yapmak zorunda kaldım. güya erkenden eve geçip duşumu alıp temiz giyinip yakışıklıya geçecektim. ne mümkün. saat 8'e doğru çıkabildim işten. çıkmadan önce de utana sıkıla arayıp gecikeceğimi söyledim. vardığımda kapıyı açtığında gülüyordu bana. ben ise çok mahcubum. çünkü sevmem bu tür durumlarda geciken olmayı. aslında oldukça programlı ve söz verdiyse yerine zamanında ve söz verdiği şekilde getiren biriyim ama dün öyle olmadı. beni beklemişler yemek için. babasından ve annesinden özür dileye dileye oturdum masaya. kardeşleri de vardı.

hemşehri olunca muhabbet çabucak sıcaklaştı. hatta biraz daha ilerleyince babasının babamı değil ama çok yakın bi akrabamızı tanıdığını öğrendim. babamı da ismen biliyomuş. nerden nereye. yakışıklıyla akraba çıkacaktık nerdeyse. annesi de çok değerli bi insan. mülayim bi tip. eşinin yanında ağzını açmayan anadolu kadınlarından. annem gibi gözleri fıldır fıldır da değil :) ama yüz olarak yakışıklıyı annesine benzettim. diğer kardeşleriyle çok konuşmadım. ikisi de yemekten sonra odalarına koştular. internet delisi tiplerdi sanırım. çaydan sonra bi ara beni odasına götürdü. çok düzenliydi odası, kitaplığı, çalışma masası falan. kitaplıkta da çok değerli kitaplar vardı. bi de çerçeve içinde üniversite yıllarında arkadaşlarıyla çekilmiş bir fotoğraf vardı masasında. "arkadaşların mı" diye sordum "evet" dedi. ben susunca "istersen bi'gün tanıştırabilirim" dedi. hiç itiraz etmedim "olur" dedim. bi de ona çaktırmadan yastığını kokladım :)

annesi seslendi tatlılar için, salona geçtik yeniden. o ara biraz annesi de konuştu benle, ailemi falan sordu, evlilik planım yada aday olup olmadığını sordu :) derken mevzu yakışıklının biten ilişkisine geldi. yakışıklı ne kadar gizlemek istese de ayrılık sürecinde olanların bi kısmı ailesine kadar yansımış sanırım.

çok kalmadım ilk seferde ayıp olmasın diye. yine gülümseyerek uğurladı beni aşağı kadar inip. arabaya binerken "ya saçmalamadım demi" diye sormadan edemedim. "yok" dedi güldü yine. eve varmıştımki aradı "babam seni çok beğenmiş, pek akıllı efendi bi çocuk dedi". ben güldüm tabi bu lafa. öyle yüzümde gülümseme eksilmeden de uyumuşum zaten.

şimdi kendimi daha da onun hayatının içinde hissediyorum. bu çok güzel bi şey benim için. çok güzel bişey.

foto=flickr, martyn mcmad