özlediğim huzur

hayatımın en güzel günlerinden biriydi dün gece. ne şems ne ahmet ne geçmişimdeki kızlar ne ailem geldi aklıma. gündüz zaten yorulduk epey. adam komando gibi, bana mısın demiyor ama ben cidden yorulmuştum otele döndüğümüzde.

sonra olanları anlatmam hissettiklerimi kelimelere döküp basitleştirmek olur. ama muhtemelen asıl merak edilen şeyi söyliim baştan. evet sonunda birbirimize tam anlamıyla dokunabildik. tercihlerimizin elverdiği ölçülerde.............

sabaha doğru oldu herşey. ama o saate kadar olanlar, konuştuklarımız, hissettiklerimiz, geçmiş ve gelecekle ilgili fikirlerimiz, bazı tesadüfler, kayan yıldız, sesli tutulan dilekler, camımıza konup gitmeyen kuş yani herşey o kadar planlı geliştiki. ikimizde teslim olduk odada oluşan atmosfere.

herşey çok gerçekti. saat 4e gelirken benim kadar özgür ama benim kadar da korkak bi ruhun içinde olduğu bi bedene dokunuyordum. öptüğüm dudaklar benimdi sanki. dokunduğum vücut benimdi. hepsi benimdi. daha doğrusu sahip olduğum şey bendim. çekince yoktu bu yüzden. insan kendinden çekinir mi. insan kendisini sevmez mi. insan kendini koklamaktan bıkar mı. insan kendini sahiplenmez mi. kendini kendine bırakmaz mı..

mistizme olan ilgimi bilirsiniz. hatta sanırım bu yüzden hayatıma giren insanlar hep bu konulara ilgili kimseler olduğunu sizde farketmişinizdir. ama dün akşam olanlar mistizmin ötesinde şeylerdi. "özlediğim, hayal ettiğim huzur işte bu" dedim. üstelik bunu sesli söyledim. böyle bir hissi içimde gizlemeyi hazmedemedim o an. bilsin istedim. yine gülümsedi içimi eriten şekilde. sonra o da yıktı bazı duvarlarını ben kendimi aşınca. beni şaşırtan ama mutlu eden özel şeyler söyledi. gün doğarken ikimimizde hala uyanıktık. zaten ben uyuyamadım mutluluktan. onu izledim o uykuya dalınca. bi tablo gibi. tablodaki koca adam gibi. tablodaki masum bebek gibi.

o yüzden hala uykusuzum ama sorun değil. buna alışabilirim. böyle bişey için uykusuz kalmaya alışabilirim sanırım.