bardağın dolu kısmı

akşam spora gitmiştim. bileğimdeki ağrı biraz devam etmesine rağmen terlemek istedim. iyide oldu. koştum falan. yorulmuşum epey. eve geldiğimde salonda oturduğum yerde uyumuşum. sabahın 6'sında kalktım, hava hala karanlık diye gece 1-2 falan sandım önce. saate bakınca afalladım. sonrada o şaşkınlıkla bi dahada uyuyamadım. hazır vaktim varken blogun arayüzünü değişeyim diye düşündüm. tam 2 saattir template sitelerini kurcalaya kurcalaya yine eski arayüzde karar kıldım. hem kendimde olduğu gibi blogtada değişikliğe ihtiyacım vardı. artık çok pesimist ve beni karamsarlığa sürükleyen şeyler yazmamaya çalışıyorum farkettiyseniz. çünkü bardağın bi kısmı hep dolu. ben bazen farketmesem bile dolu. yani olabilir. hayat bu herşey olabilir. doğan, ölen, gelen, giden falan. bunların hepsini kontrol etmem imkansız. elimden geleni yapıyorum. yada elimden geleni yaptığımı düşünüyorum ve daha iyi olması için gayret içindeyim enazından.

bide şu son olaylardan sonra anladımki ben hayatı inanılmaz seviyomuşum ve bağlıymışım. yani yarının sevgililer günü olması ve benim yine yalnız olmam umurumda değil. sağlıklıyım, kimseye muhtaç olmadan ve utanacak şeyler yapmadan yaşıyorum. bunlar o kadar iyi hissettiriyorki beni anlatamam. ama bu demek değilki hayatımın böyle devam etmesini istiyorum. bende herkes gibi bi sese bi nefese ihtiyaç duyuyorum. hani şimdi ben bu satırları yazarken mutfakta şarkılar söyleyerek kahvaltı hazırlayan birinin hayatımda olması beni çok mutlu ederdi. ama dedim ya, şimdilik elimden gelen bu. birazda bazı şeyler kader sanırım. hani doğru zaman, doğru ortam ve doğru insan üçgeninin denk gelmesi meselesi. sen ne kadar tırmalarsan tırmala, bi yerde sorun çıkıyor. neyse neyse.

dediğim gibi. bardağın bi kısmı hep dolu ve hayat sürekli bi değişim içinde.
benim gibi.
sizin gibi.

foto=flickr, rammorrison