herkes aynı hayatta

öyle pazartesi sendromu olan biri değilim ama pazartesi'lerini pek sevmiyorum. sanki haftasonu işler birikiyomuş gibi bi hışımla başlıyor gün, nasıl bitiyor anlamıyorum bile. ama cidden bi pazartesi bide cumaları çok yoruluyorum. bugünde çok yorgundum çıkarken ama inat etmiştim diye gittim bugün spora. benim bankacı adamı gördüm masa tenisi oynadık. kendi programımı uyguladım geldim. şimdide dizi izliyorum. iyi bağlandım ben bu dizi olayına. sağolsun arkadaşım bana başka dizilerin sezonlarınıda verdi. gecede iki tane izlemeden uyumuyorum desem abartmış olmam herhalde :)

ama cidden güzel ya. böyle yapınca gün başlıyor ve hemen bitiyor. anlamıyorum bile. kendimi bi yatağa atarken hatırlıyorum, o şekildede uyanıyorum. telefonlada çok işim yok. bi babamlarla görüşüyorum akşamları. bide bi plan yaptım kendimce, her akşam bi sevdiğim arkadaşımı arıyorum. bazılarını uzun zamandır aramamışım bir yığın şey olmuş. tabi olanları duyunca şaşırıyorum. hani bi ben değilmişim değişen demekki. herkesin sıkıntıları varmış. hem iyi geliyor seslerini duymak, mutluluklarını yada dertlerini dinlemek. öyle işte, hayat bişekilde geçiyor. gidenin ardından durmuyor.

foto=flickr,carf