ses iyi bişeymiş

yıllardır ev arkadaşım olmadı. bi süreliğine gelip istanbul'da kurs gören yada iş arayan arkadaşları saymazsak. bide üniversitedeki ev arkadaşı maceramı saymazsak. macera diyorum çünkü 3 ay sonunda sinir hastası oldum, kibar bi dille olmuyor dedim, onu da anlamadı. en son anlayacağı bi dille söyledim ve arkadaşlığımız bitti. belki sorun bendeydi, fazla titiz davrandım. ama napiim yapım böyle. bekar yaşamama rağmen evim temiz ve düzenlidir. bulaşık yığmam, ortalıkta kirli çamaşır falan bırakmam. bu tür sebeplerden dolayı çok samimi arkadaşlarımla bile ev arkadaşı olmaya yanaşmadım. gerçi bende değiştim zamanla. artık daha anlayışlı olduğumu düşünüyorum.

iki gündür arkadaşla birlikteyiz. çok güle oynaya geçiyor zaman. bugün mesela eve geçmiş önce, annesi bişeyler hazırlamış onu eline tutuşturmuş. beni hala hasta biliyorlar :) bi geldim mutfaktan yemek kokuları falan. ama nasıl hoşuma gitti anlatamam. demekki ailesine yakın bi ev arkadaşına sahip olmak iyi bişeymiş. o yine oynuna daldı. bende bloga tabi :)

ailesini sordum yemekten sonra. "gittiğimde evde nahoş bi ses yok, bu iyi bişi" dedi. garip gerçekten, demekki inatları çocuğaymış sanki. sadece onun canını yakıyorlarmış aylardır. neyse ailevi işleri çokda yorum yapmak istemiyorum. ama onu gülümserken görmek gerçekten güzel.

foto=flickr, mblarsen