çabalıyorum

dün gece yine salonda kanepenin üzerinde yığılıp kalmışım. herbiyanım tutulmuş, üşümüşüm. dün arkadaşın verdiği yeni dizileri izliyorken uyumuşum. bilgisayar, msn falan açık kalmış. sabahta 8 gibi kalktım, daha doğrusu kalkamadım. boynumda müthiş bi ağrı, yeni yeni azaldı ağrım. sıcak bi duş alıp ovaladımda öyle geçti. işte böyle şeyler olunca yalnız olmak kötü bişeymiş diyorum. ne biliim, en azından annem yanımda olsa "kalk yatağına geç" diye mıymıy yapardı, yada ne biliim uzatır üzerimede bi battaniye örterdi.

yalnız olmak demişken bugün bir adım ileri gitmeye niyetliyim. en yakın dostlarımla buluşmayı düşünüyorduk kaç zamandır. epi topu 5 kişiyiz, kardeşten öteyiz. yani çok arkadaşlarım var sevdiğim insanlar var ama bu 5 kişi dosttanda öte kardeş gibiyizdir. birazdan arayacağım hepimize yakın biyerde yada birimizin evinde buluşalım diyeceğim. asıl önemli olan bu buluşmaya bizim mühendis kızı götürmeyi düşünüyorum. ortada ciddi bişi yok ama ne biliim geçen aklıma geldi birden gülümsedim. bide birlikte geçirdiğimiz zamanlar falan kendimi iyi hissettiğimi bariz şekilde farkediyorum. hem tanısın dostlarımı, dostlarımda onu. sonuçta dostlarımın kız hakkındaki görüşleri benim için çok önemli. enson ahmeti o ortama sokmuştum. tabi olayda farklı bi şey algılamadılar o zaman. pek sevmişlerdi onu. ama şimdi direkt hayırlı iş gözüyle bakacaklar kıza. :)

evlenmek, çocuk sahibi olmak değil derdim. sadece içimde ahmetin oyupta bıraktığı bi boşluk var. ruhumda daha doğrusu. ahmetlede ilgisi yok. o hep varmış. ben saçmasapan şeyler yaparak dolar sanmışım ama olmamış. işte ben o boşluğun dolması için çabalıyorum. denemedende bilemem neyin dolduracağını. kestirip atmayı aslında daha çok seviyorum. ama bu kızla dialoga devam etmek istiyorum, tanıdığım ilk günden bu noktaya geldiysek, devamı nereye gider görmek istiyorum. benimki sadece bi çaba şimdilik. bu yüzden şimdilik bi hayal kurmuyorum.

foto=jupiterimages