misafirim geldi dün geceye doğru. bi havlu, eşofman, bi de iş kıyafetlerini almış yanına. canım bişeylere sıtkındı zaten o yoldayım geliyorum diye aradığında. neyseki onu aylardan beri ilk defa gülüyor görünce sıkıntım azaldı. ailesine uzun zamandır ilk defa yalan söylemiş, bu durum çok komiğine gitmiş. ben yıllardır aileme yalanlar söylüyorum. beyaz yalan mı denir, işte ondan. yani onları üzecek gerçekler yerine söylenen yalanlar.fazla oturmadık gece, yorgundu o da. ben diğer odaya geç yerleş dedim ama illa salonda uyumak istediğini söyledi. nasıl rahat ediyosa diye ısrar etmedim. sabah işe servisle geçiyomuş, o yüzden erken kalkıp çıkarım dedi. bende masaya yedek anahtarı bırakmıştım akşam erken gelecekse alsın diye. ama o telaşta söylemeyi unutmuşum. kalkıp çıktığınıda duymayınca akşam eve gelince evde bulamaz beni diye erken gelmek zorunda kaldım.
birlikte yemek hazırladık, yedik. çayımızı içtik. şimdi biraz oyun oynuyor. internetten garip bi oyun, anlamadım pek. bende makina başındayım. o oyunu bıraksada laflasak diye bekliyorum. komik ama gerçekten. sanki yıllardan sonra ev arkadaşı edinmiş gibiyim. garip ama hoşuma gitti bu durum. bide arkadaşımın oyun oynarken verdiği tepkiler, çıkardığı sesler, yüzünün girip çıktığı durumlar falan çok ilginç. böyle küçük çocuk gibi :)
gözucuyla bakıp bakıp gülüyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder