10 Mayıs 2015 Pazar

yine olmadı

olmuyor, olmuyor, olmuyor.
ne yapsam, ne kadar çabalasam olmuyor.

sanki lanetlenmiş gibiyim. önce kendimi, sonra hayatımı anlamlandırmak için attığım her adım başarısızlıkla sonuçlanıyor. biliyorum hatalarımın olduğunu, vazgeçilmez olmadığımı da gayet iyi anladım. kibrim yok, gururum yok. biraz ani çıkışlarım olsa da içimde kocaman bi kalp var. bi kişiye adayabildiğim, bi kişiyle doldurabildiğim.

hergün onlarca kişiye güçlü görünüp, sağa sola akıl verip emir verip eve gelince kimsenin görmediği saatlerde küçük güçsüz çaresiz bi çocuk oluyorum. tanrı ile hiç bu kadar yakın olmadım, hiç bu kadar konuşmadım onunla. hiç bu kadar yalvarmadım.

keşke kalbi böyle mühürleyip bi sandığa koyabilsem. hayatım iş spor dostlar aileden ibaret kalabilse.

olmuyor, aklım kalbim elele verip beni sözlerimden çok kez caydırdılar. yine caydıracaklar. yine iki kişilik mutluluk hayalleri kuracağım, yine kalbim çarpacak bigün, mutlu olacağım bir süre ve en sonunda yine evimde duvarlara bakıp bakıp kendime ve hayata sitem edeceğim.

bu döngüden çıkmak istiyorum. ölüm müdür bunun çaresi? sarhoş kalmak mı? küsmek mi herkese? nefret mi beslemek herşeye?

3 Şubat 2015 Salı

bekleme modu


bekleme modundayım sanki.

herşeyi askıya aldım. iş ve spor dışında hiç ama hiç birşey yok hayatımda. işimde emeğimin karşılığını başarı olarak aldıkça hayatımın çoğunu iş haline getirdim sanırım. özellikle türkiye'de olduğum zamanlarda bazen de otellerde sıkı spor yaparak bedenimi mutlu etmeye çalışıyorum. bedenimi bilmem ama ruhumu iyi hissediyor bu. yaş ilerledikçe daha zinde olmak, daha güzel görünmek güzel birşey haline geliyor.

ama bazen bunlar yetmiyor, arkadaş ve dostlarla vakit geçirmek yetmiyor, ailenin yanına kaçıp anne yemeği yemek yetmiyor. insan sevmek istiyor, sevilmek istiyor. bi beklenti bi endişe olmadan sevmek ve sevilmek. hesap kitap yapmadan. terkedilirim korkularına kapılmadan. sanki hayat sonsuzmuş gibi ve tamamı onunlaymış gibi sevmek. 

bunun imkansızlığını en iyi bilenlerden biriyim yada bu ciddi işler benim için imkansız diyeyim. kabullendim aslında. kendimle yetiniyor gibiyim ama işte aklım karışıyor arada. acaba yine yeniden denesem olur mu diye sormaktan kendimi alamıyorum.

çok sevmek istiyorum aslında. hani iki gün sonra biteceğini bilsem bile deliler gibi sevmek, o iki güne yılları sığdırmak falan. saçma belki, ama benim hissettiklerim. 

özetle bekleme modundan çıkmak istiyorum. ama buna tek başıma cesaret edemiyorum. biri elimden tutup çıkarmazsa öyle kalacağım hep. çünkü kolay olan beklemek sonuçta.

foto: javaforlife.com