10 Mayıs 2015 Pazar

yine olmadı

olmuyor, olmuyor, olmuyor.
ne yapsam, ne kadar çabalasam olmuyor.

sanki lanetlenmiş gibiyim. önce kendimi, sonra hayatımı anlamlandırmak için attığım her adım başarısızlıkla sonuçlanıyor. biliyorum hatalarımın olduğunu, vazgeçilmez olmadığımı da gayet iyi anladım. kibrim yok, gururum yok. biraz ani çıkışlarım olsa da içimde kocaman bi kalp var. bi kişiye adayabildiğim, bi kişiyle doldurabildiğim.

hergün onlarca kişiye güçlü görünüp, sağa sola akıl verip emir verip eve gelince kimsenin görmediği saatlerde küçük güçsüz çaresiz bi çocuk oluyorum. tanrı ile hiç bu kadar yakın olmadım, hiç bu kadar konuşmadım onunla. hiç bu kadar yalvarmadım.

keşke kalbi böyle mühürleyip bi sandığa koyabilsem. hayatım iş spor dostlar aileden ibaret kalabilse.

olmuyor, aklım kalbim elele verip beni sözlerimden çok kez caydırdılar. yine caydıracaklar. yine iki kişilik mutluluk hayalleri kuracağım, yine kalbim çarpacak bigün, mutlu olacağım bir süre ve en sonunda yine evimde duvarlara bakıp bakıp kendime ve hayata sitem edeceğim.

bu döngüden çıkmak istiyorum. ölüm müdür bunun çaresi? sarhoş kalmak mı? küsmek mi herkese? nefret mi beslemek herşeye?