sabır lazım bazen

dün erken çıktım işten. niyetim üzerimdeki bi günlük düşünceleri burada bırakıp ailemle buluşmaktı. bi duş alayım çıkarım diye düşünmüştüm ki bi arkadaşım aradı. bayram öncesi bi buluşma ayarlayalım demişler. "tamam" dedim ve akşamı bekledim dostlarımla bikaç saat vakit geçirmek için. aslında erkenden oradan çıkıp bursa'ya gelecektim, valizimi falanda arabaya koymuştum ama muhabbet uzadı. saatte geçti, yorgundum sabah olsun öyle çıkarım dedim. sabah da bayağı geç uyandım. öğleyi geçiyordu bursa'ya geldiğimde. annemin gülen yüzü babamın o sessiz ama derin hali tüm stresimi aldı. zaten dün arkadaşlarla biçok şeyi unutmuş rahatlamıştım. 

normalde "o aramazsa aramam" demiştim kendime ama demin bu fikrin saçma olduğunu anladım. aradım yeniden açmama ihtimalini de düşünerek. öyle olmadı bu defa. açtı telefonu, özür dileyerek başladı sözlerine. telefonları duymadığını sonra da geri dönemediğini falan söyledi. söyleyişinden söylediğinin yalan olduğu belliydi ama umurumda bile olmadı. sadece sesini tekrar duymuş olmak bile yetti bana. bende bilmezliğe vurdum, açmayınca nasıl olduğunu merak ettiğimi söyledim. "iyiyim, sesini duydum daha iyi oldum" dedi :) bunu duymakta beni iyi etti :)) 

neyse ki bi günlük aşırı meraklanma ve telaşlanma da yanıma zarar kaldı. hani öyle eskisi gibi yana yakıla bi durum olmadı ama yine de olmasaydı güzel olurdu.