hayat b.k gibi bu ara.
heryerden yükselen savaş çığlıkları, yok yere ölen insanlar, kadınlar, çocuklar, gezi olayları sonrası çevremde (özellikle facebook ve diğer sosyal medyada) gördüğüm ayrışmalar falan.
hani kendimi düşünecek vaktim bile olmuyor. "böyle bir dünyaya çocuk getirmek istemiyorum" diyen tipler var ya, onlar gibiyim bu ara. böyle bir dünyada sevmek, aşık olmak hatta mutlu olmak bile istemiyorum. böyle suratsız ama bi o kadar da tepkisiz iran kedileri gibiyim :)
aslında bi yanım da bişeyler olsun bi mucize olsun diye bekliyor sanki. ama çok da önemsemiyorum bu hissi. yoksa umutlanırım. umut olunca benim başıma gelenler malum.
böyle iyi, suratsız ve tepkisiz kedi modu.
sahi kedi mi alsam eve :) kardeş kardeş somurturuz :)
foto= fineartamerica, hulya ozkok
Hiç sevmem kedileri :)
YanıtlaSilSevmek istersin, kendini sevdirmez, biraz sıkıştırmaya kalksan cırmalayıp kaçar :)
Kendi isteyince de gelip ayaklarının dibinde sırnaşır..
Bence köpek daha dost canlısı, kızsan da bağırsan da gel dediğin anında yanında olur :)
Köpek tavsiye ederim ;)
cem, kedi ve köpek farklı şeyler. severim ikisini de. ama kedi pek hayvan değildir gözümde. yani uğraşman lazım. köpek dediğin gibi, geçmişi yok yaşar. ben bu ara kediyim deme sebebim çok fazla geçmişi düşünüyor olmam ve bunun yarattığı huzursuzluk.
YanıtlaSil