gamsız hayat

dünkü yorgunluğun acısı fena çıktı. bu akşam yemeğimi yedikten sonra bilgisayarın başında öylece uyumuşum. telefonu bile duymamışım. bi kalktım 10 cevapsız arama, bi tutulmuş bel ve yüzümde uzun uzun kızarıklar. şükür havalar iyide, bi de üşümemişim. yoksa hepten göçerdim. hala kendime gelmeye çalışıyorum.

o 10 cevapsız aramanın hepsi ahmet'e ait değil. beni uyandıran son 6 cevapsız arama bi arkadaşıma ait. böyle hayatın dibine vurup isyan ettiği münasebetsiz saatlerde beni arayan bi arkadaş. kötü bi durum yoktur diye aradım demin. 20-25 dk kadar konuştu ağladı, sustu ağladı. adam evli ama eşine bile açamadığı sıkıntıları var. elimden geldiğince dinleyip telkinlerde bulunuyorum ama nafile o aynı acılarla yanmaya devam ediyor herseferinde.

sanırım toplum olarak bu haldeyiz. herkesin güçlü görünme çabası altına gizlediği acıları, zayıflıkları, güçsüzlükleri, sıkıntıları var. benimde var farkettiyseniz. hatta belki bu yüzden yazıyorum. gidip gecenin yarısı birini arayıp, ağlayamadığım için, bu derdimi anlayacak kimse bulamadığım için yazıyorum. belki bu satırları okuyanlar içinde beni anlayan çıkar diye yazıyorum. ama gerçek hayattan kimseyi bu komplike derdimle sıkmak, anlayış dilenmek istemiyorum. bunu yapamayacak kadar gururlu yetiştirildim. candan erçetin bir şarkısında diyo ya "çok mu güçsüz duruyorum uzaktan bakınca, çok mu kalender sandınız dert anlatmayınca" diye. hakkaten o iki kalıp arasına sıkışıp kalıyoruz. biri dert anlatsa zayıf diyoruz, sussa güçlü. halbuki bu kadar siyah ve beyaz değil ki hayat. yani insan güçlüyken de derdi olamaz mı, bunları paylaşamaz mı? biz bunu anlamıyoruz. o yüzden toplumda ya benim gibi suskun ve derdini gizleyen mağrur insanlar yaratıyoruz, yada yolunu bulunca akan şelale gibi derdini paylaşabilen ağlak adamlar.

foto: flickr, northern star