runaway mother

çok güzel bigündü. anneler gününü uzun zamandır böyle güzel yaşamamıştım. sabah planladıgım gibi pazar günü için erken bivakitte kalktım. hava çok güzeldi. annem, canım annem tıkırdımla uyanmış zaten. anne giyin biyere gidip gelcez diye kandırdım. kadın üstüne kalın bişiler aldı çıktık. "oğlum nereye gidiyoruz" falan diyo. yaw off bekle diye geçiştirdim. biraz şehir dışında yeşillikler arasında başbaşa bikahvaltı yaptık ilk ve değişmeyen aşkımla. o ara evdekiler uyanmış, annem "deli oğlana uydum, bilmiyom bey nerdeyim, veriim o söylesin" dedi. babamlar epey kızdılar, "neyse tamam durun madem bizde gelelim" dediler. o ara annemle uzun uzun dertlestik. sarıldım aralarda. garsonlar garip baktılar ama umurumda degil ya :D başladım o anne şarkısını söylemeye. "oğlum sus rezil etcen bizi" dedikçe ben daha sesli söylemeye başladım. "benim annem, güzel annem, beni al kollarına, kucagında okşa beni, ninniler söyle bana" gözleri doldu kadının. bende dayanamadım ağladım. babamlar ve kardeşler geldiler. babam kızgın, kardeşler kıskançlık krizinde. günün adamı olmuşum sonuçta. daha sakin ve sevgisini dışavuramayan bi tip olduğumdan belki ilk defa böyle bişekilde şaşırttım. neyse güzel gün, güneş, sohbet arasında kaynadı kızgınlıkları. öğlen gibi telefonum çaldı. anaaaa. ahmet. uzaklaştım masadan. açtım teli. "alo" dememle, bana saydırması bir oldu. anladımki kargo ulaşmış. "sen adinin tekisin, pisliksin, bu yüzden seni çok seviyorum" diye. "neden anneler günü hediyesi yollayacağını söylemedin, kadın sevinçten ağladı, ara teşekkürlerimi ilet dedi". ben hala susuyorum pişmiş kelle gibi sırıtarak. "ellerinden öp yerimede, seni böyle yetiştiren birini bende seviyorum" dedim. gülüştük az daha konuştuk kapattık. çok güzeldi bugün herşey. bitek dönüş yolu yordu beni biraz. erken uyuycam, uyumadan sizle paylaşayım dedim mutluluğumu. hepinizin annelerinin anneler günü kutlu olsun. hepsinin ellerinden öperim..

tarih=10 mayıs 2009

fotoğraf: flickr, kathannah