4 Temmuz 2009 Cumartesi

bitti mi gerçekten?

bişeyin bittiğini kabul etmek ne kadar zor değilmi?

insan kendine bu konuda asla söz geçiremiyor. bu inatın bir yıgın sebebi vardır ama bence en önemlisi insanın kendi gururu. insan ancak bitmeyen şeylerle mutlu olur. sıkılsa bile bitmesin ister sahip oldukları. ama ilişki dediğin iki insanın evet demesiyle devam eden bişi. bi taraf çökerse ilişki çileye dönüşüyor.

bunu bende çok acı bişekilde yaşadım. çok ısrarcı olduğum zamanları bile hatırlıyorum. bi kıza gurumu ezerek "gitme,terketme" diye yalvardığımı falan. insan o ruh halindeyken, bi önceki yazıdaki yohanna'nın şarkısında geçen sözler gibi insan kendine ve karşındakine defalarca soruyor. "doğrumu? bittimi gerçekten? boşverip, unutayımmı? beni hiç terketmeyeceğini söyleyen sen değilmiydin? gerçek değilmiydi yaşananlar? benmi uydurdum yoksa? benmi hayal ettim?"

istediğin kadar sor kendine yada ona. aynı terane. bitmeye başlamış bi ilişki kurtarılması imkansız denizaltı gibidir. hele arada evlilik gibi resmi bişiler yoksa bitmesi daha kolaydır. tabiki birikmiş emeklerin bianda heba olmaması için çaba harcanmalı ama onarılamayacak durumlar varsa ortada asla daha fazla yıpranmamalı taraflar.

ben böyle düşünüyorum. belki bana katılmayanlar olabilir.

fotoğraf= deviantart, zaptino

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder