ahmet'le tanıştıktan beri eskisi gibi sosyal değilim. nerdeyse tüm akşamlar evdeyim. haftasonu azbuçuk çıkıyorum, ondada fazla oyalanmadan eve dönüyorum. artık kalabalık ortamlar basıyor beni. dayanamıyorum. ne biliim, spordan sonra hemen eve geçmek, özene bezene yiyecek bişeyler hazırlamak, yalnız başına oturup yemek, biraz dinlenmek, kitap okumak, müzik dinlemek, telefonda onunla konuşmak, bilgisayarda fotoğraflarına bakmak monoton akşam planım oldu.böyle yaşamak ne kadar doğru bilmiyorum. iyice asosyal yalnız birine dönüşüyorum dışgörünüşte. ama aksine kalbim hiç olmadıgı kadar dopdolu sevgiyle. böyle şımarık çocuklar gibi sırıtıyorum evin içinde dolanırken. bide bazen delirme belirtisi şeyler oluyor. mesela bu akşam yemek yerken aklıma ahmet'in geçen bana geldiği anlar geldi. işte yine masanın diğer ucunda oturuyomuş gibi hissettim. lokmalarımı çiğnerken gözlerimi kapatıp kapatıp öyle düşündüm. içim bi hoş oldu her seferinde.
ben ahmet'i tanıdıktan sonra anladımki, sevmek çok güzel bişeymiş. hele bide arada güven varsa, dahada güzelmiş. dışardan acı gibi görünen yalnızlığı bile zevk alınır hale getirebiliyor.
fotoğraf= olga hoffman
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder