yol öncesi itiraf

dün akşam gelmiştim ama yazmak istemedim bişi. düşünmekle geçti tüm gece. 3 günde ne kadar çok şey olduki, herşeyi yazarak anlatmam zor. aslında nazar denen şeydende çekiniyorum biraz. ama sadece hayatım boyunca unutmayacagım bi anı anlatacagım.

sabahtan ankara'ya yola çıktım. önce onu alıp ordan geçecektik ürgüp'e. otel rezervasyon ve diğer herşey tamamdı zaten. 23 nisanda sabahını zor ettiğimden 7 gibi çıktım yola. yol üstünde güzel bi kahvaltı molası dahil 5 saatte vardım ankara'ya. telefondan aradım geldim demek için ama "acelemiz yok, bize gel annemler senle tanışmak istiyorlar" dedi. heyecandan ölecek gibi olsamda gittim, kızkardeşi açtı kapıyı, o lavaboda diye. evin tüm bireyleri ile tanıştım beyfendi lavabodan çıkana kadar:) hepsi onun kadar sıcaktı bana karşı sağolsunlar. tembel adam ben babası ile laflarken çantasını hazırlıyordu hala. zorla öğle yemeği yedirmek istediler ama yolda yaptığım abartılı kahvaltıdan dolayı bişi yiyemedim. beğenmediğimi düşündüler belkide. artık yapcak bişi yok tabiki.

biz çıktık evden ama içimde acaip bi rahatlık vardı. ailesi ile tanıştıracak kadar güvenmişti bana. böyle bir güven oluşmuşken onu tanıdıktan sonra geçenlerde yaşadığım şeyi onla paylaşmak geçti aklımdan. zaten çok agır geliyordu o saçma ilişkinin kafamdaki yogunlugu. ben bunları düşünerek arabayı sürmeye başlarken bi alışveriş merkezinden bişi almak istediğini söyledi. panora diye biyere gittik. o istediği şeyi aldıktan sonra ben "bi çay içelimmi" diye sordum yaşadığımı itiraf edebilmek için. her zamanki itiraz etmeyen tavrıyla "olur" dedi. oturduk alışveriş merkezinin içinde biyere, çaylar geldi. ben lafı dilime getirmek için çırpınıyom bu arada. farketti, "söylemek istediğin bişiymi var" dedi. "evet" dedim, "nasıl desem, ne tepki vereceğinide bilmiyorum, korkuyorum buyüzden". yüzünün şekli değişti birden. söyleyeceğim şeyi azçok anladı sandım. hala ses çıkarmadığına göre anlayışla karşıladı sandım. "evet....." demesiyle başladım anlatmaya bildiğim en uygun dilde. utana sıkıla yavaş yavaş. cümlelerim bitene kadar tek kelime etmedi. sustuğumda yüzüne baktım tepkisini anlamak için. gözleri okyanus gibi dolmuştu ama ağlamamak için zor duruyordu. ne yapacağımı şaşırdım. "ben bi pisliğim, hiç karşına çıkmamalıydım, seni üzmeye hakkım yoktu. ama tamam kızma sen, seni daha fazla üzmemek için sonsuza kadar çıkıyorum hayatından" diyebildim bin duygu içimde karışırken. o hala gözyaşını tutuyor ve gözlerini kırpmadan boşluğa bakıyordu. beni duymamış gibiydi belkide. ama ben beni kaybetmekten zerre kadar korkmadığını ve üzülmediğini düşündüm. kalktım hızla yürümeye başladım. ondan uzaklaşıyordum ama ne yöne gittiğimi bile bilmiyodum. alkollü gibiydim. bavulunun arabamda oldugunu bile unutmuştum. yürüyen merdivende ağlamaya başladım. yanımdan geçen kadınlar erkekler garip garip baktılar bana. s..kimde bile değildi ne düşündükleri. hayatımın en acı anlarından biriydi sonuçta. alt kata varmıştımki arkamdan koştuğunu farkettim ahmetin. daha hızlı yürümeye başladım. otoparka ondan önce girip kaybolmak istedim ama beni gördü. tam arabaya binecekken koştu, yakaladı beni. o anı hatırlamıyorum. kaç dakika ona sarılıp ağladım hatırlamıyorum. kendime geldiğimde omzu gözyaşlarımla ıslanmıştı ve beni yere düşmemem için sıkıca tutuyordu. arabaya geçtik ikimizde. tek kelime etmeden floresan ışıkla aydınlatılmış otoparkta önümüzdeki boşluklara baktık bisüre. "senden başka kimsem yok" dedi bana o sessiz anda. kalan gözyaşlarımda sessiz sessiz boşalmaya başladı. o sırada üzerimdeki tüm kirler paslar eriyordu sanki. kalbim hafifliyordu. dayanamadım biara. döndüm ona, sarıldım sıkıca. "seni seviyorum" dedim, sessizce kulağına. o da ağladı sonunda. biraz kendimize geldik sanırım. sonra arabayı çalıştırdım. konuşmamak içinde radyoyu açtım. bi aşk şarkısı çalıyordu. şarkı biterken vites kolundaki elime dokundu yavaşça. o an dünyadaki en mutlu kişilerden biri oldum.

işte böyle başladı tatil yolculuğumuz. hayatım boyunca unutamayacağım bir şekilde.

tarih=27 nisan 2009